کد مطلب:41708 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:150
ای رسول خدا! فرزندم در حال احتضار است اگر مایلید بر بالین او حاضر شوید.رسول خدا(ص) به قاصد فرمود: نزد دخترم باز گرد و به او بگو: همه چیز به دست خداست خدای متعال خو عطا كرده و خود می ستاند. سپس د این آیه شریفه را تلاوت فرمود: همگان شربت مرگ را خواهید چشید. در روز واپسین، پاداش اعمال خود را به طور كامل دریافت می كنید، پس خوشبخت كسی است كه خود را از آتش دوزخ برهاند و به بهشت جاوید راه یابد. بدانید زندگانی دنیا جز متاعی فریبنده نیست.[2] . دیری نپایید كه قاصد بازگشت و گفت: بانویم بر آمدن شما اصرار دارد و گفته است كه حضور شما مایه آرامش من است. [صفحه 151] این بار رسول خدا(ص) برخاست و ما نیز در پی او روان شدیم. لحظاتی بعد كنار پیكر نیمه جانی قرار گرفتیم كه نفسهای آخر را فرو می داد. رسول خدا(ص)نزدیك كودك رفت. طفلك از شدت التهاب اضطراب، چون مشكی فرسوده شده بود. وضع رقت بار كودك حضرت را به گریه انداخت. (شاید گریه آن حضرت برای كسانی دور از انتظار بود، از این رو) گفتیم: یا رسول الله (ص)! شما خود گریه می كنید و ما را از گریستن باز می دارید؟ فرمود: من شما را از گریستن نهی نكرده ام، بلكه از نوحه گری و شیون و فغان باز داشته ام. این اشكی كه بر گونه ها می غلتد از سر مهر و شفقت است كه خداوند متعال در دلهای بندگان نیك خود نهاده است. قال علی بن ابی طالب: بینما رسول الله (ص) جالس و نحن حوله اذ ارسلت ابنه له تقول: ان ابنی فی السوق فان رایت ان تاتینی، فقال رسول الله (ص) للرسول: انطلق الیها فاعلمها ان لله تعالی ما اعطی و ما اخذ (كل نفس ذائقه الموت و انما توفون اجوركم یوم القیامه فمن زحزح عن النار و ادخل الجنه فقد فاز ما الحیاه الدنیا الا متاع الغرور). ثم ردت القول فقالت: هو اطیب لنفسی ان تاتینی. فاقبل رسول الله (ص) و نحن معه فانتهی الی الصبی و ان نفسه لیقعقع بین جنبیه كانها فی شن فبكی رسول الله (ص) و انتحب. فقلنا: یا رسول الله (ص)! بتكی و تنهانا عن البكا؟! فقال: لم انهكم عن البكا و لكن نهیتكم عن النوح و انما هذه رحمه یجهلها الله فی قلب من یشا من خلقه و یرحم الله من یشا و انما یرحم الله من عباده الرحما.[3] . [صفحه 152]
یك روز كه رسول خدا نشسته بود و ما نیز گرداگرد او حلقه زده بودیم، ناگهان پیكی از سوی یكه از دختران[1] آن حضرت رسید و سراسیمه و پریشان پیغام بانوی خود را چنین به عرض رسانید:
صفحه 151، 152.